ரமேஷ் வெங்கட்டின் இயக்குநரின் திறமை மிளிர்கிறது, அவர் நகைச்சுவை மற்றும் மர்மத்தின் இணக்கமான கலவையை ஒழுங்கமைக்கிறார், பிந்தையதை தேவையான உணர்ச்சிகரமான எடையுடன் செலுத்துகிறார். குறைபாடுகளிலிருந்து விடுபடவில்லை என்றாலும், சமகால உணர்வுகளின் பின்னணியில் தடுமாறும் சில நகைச்சுவைகளை படம் வெளிப்படுத்துகிறது. இருந்தபோதிலும், ஓடவும் முடியாது ஒலியும் முடியும் திரைப்படம் தமிழ் சினிமாவில் ஒரு திகில் காமெடியை வெற்றிகரமாக செயல்படுத்தியதற்கு ஒரு சான்றாக இருக்கிறது.
இந்தப் படத்தைத் தனித்து நிற்பது, அதிலுள்ள முட்டாள்தனமான அரவணைப்புதான். ஒரு திகில் திரைப்படத்தை உருவாக்குவது பற்றி ஒரு பாத்திரம் விவாதிக்கும் ஒரு குறிப்பிட்ட காட்சியில், தன்னைப் பற்றிய விழிப்புணர்வு உணர்வுடன் கதை விரிவடைகிறது, படம் தன்னைப் பற்றிக் கருத்து தெரிவிப்பது போல் ஒரு நகைச்சுவையான பதிலைத் தூண்டுகிறது. இந்த மெட்டா-கதை அடுக்கு ஒரு தனித்துவமான சுவையைச் சேர்க்கிறது, இது பார்வையாளர்களை மகிழ்விப்பது மட்டுமல்லாமல், திரைப்படத்தின் சொந்த வர்ணனையிலும் அதன் வகையை உள்ளடக்கியது.
இது அறிவுப்பூர்வமாக ஆழமான அல்லது வாழ்க்கையை மாற்றும் சினிமா அனுபவத்தை வழங்காவிட்டாலும், ஓடவும் முடியாது ஒலியும் முடியவும் சிரிப்பைத் தூண்டும் காட்சியாக வெளிப்படுகிறது. இது திகில் மற்றும் நகைச்சுவை ஆகிய இரண்டிற்கும் நியாயம் செய்கிறது, அதன் எளிமை மற்றும் சுயமரியாதை நகைச்சுவையை வெளிப்படுத்துகிறது. இத்திரைப்படத்தின் பலம், ஒரு இலகுவான, வேடிக்கையான நகைச்சுவையாக இருப்பதற்கான மன்னிக்க முடியாத அர்ப்பணிப்பில் உள்ளது, மேலும் இது நேர்த்தியுடன் இதை நிறைவேற்றுகிறது-அதிகமாக இருக்க ஆசைப்படாமல் அல்லது குறைவான எதையும் தீர்க்கவில்லை. சாராம்சத்தில், திரைப்படத்தின் வசீகரம் அது என்னவாக இருக்க விரும்புகிறதோ அதுவாக இருக்கும் திறனில் உள்ளது: அபத்தத்தின் சாம்ராஜ்யத்திற்கு மகிழ்ச்சியான மற்றும் பொழுதுபோக்கு தப்பித்தல்.
