மாஸ்டர் பீஸ் வெற்றியடைந்த 28 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, கமல்ஹாசன் மற்றும் ஷங்கரின் காம்போ இந்தியன் 2 க்கு மீண்டும் வருகிறது, இது சேனாபதியின் கதையின் அதே கதாபாத்திரங்களுடன் வரும் தொடர்ச்சி. படம் வெளியாவதற்கு முன்பே அதற்கு ஆதரவாகவும் எதிராகவும் நிறையப் போய்க்கொண்டிருந்தது, இப்போது, அது நீடித்ததா என்று பார்ப்போம்.
தொடக்கத்தில், இந்தியன் 2 முதல் பாகத்துடன் ஒப்பிடுகையில் வெகு தொலைவில் உள்ளது, ஏனெனில் கமல்ஹாசனின் கதாபாத்திரம் இங்கே பொம்மையாக இருப்பதால் நிறைய விஷயங்கள் முன்னுக்கு வருகின்றன. முதல் பாகத்தை விட சமமான அல்லது சிறந்த படத்தை எதிர்பார்த்து நீங்கள் படத்திற்குள் நுழைகிறீர்கள் என்றால், நீங்கள் விளம்பரங்களை சரியாக மதிப்பிடவில்லை என்று நான் பந்தயம் கட்டுகிறேன். இந்தியன் 2 ஒரு திரைப்படம், அதன் உள்ளடக்கத்தின் அடிப்படையில் மிகவும் உணர்ச்சிவசப்படாமலோ அல்லது தடுமாற்றமோ இல்லாத திரைப்படமாகும், மேலும் எந்த பெரிய குலுக்கல்களும் இல்லாமல் ஒரு அடிப்படை வடிவத்தில் இயக்குவதில் மகிழ்ச்சி அடைகிறது. படம் ஒரு சமூக அக்கறையுடன் நன்றாகத் தொடங்குகிறது, ஆனால் துரதிர்ஷ்டவசமாக, கமல்ஹாசனின் நுழைவுக்குப் பிறகு அது குறையத் தொடங்குகிறது. கமல் பின் இருக்கையில் அமர்வது சம்பந்தப்பட்ட காட்சிகளுடன் முதல் பாதி சராசரியாக உள்ளது, இயக்குனர் ஷங்கரின் பணியைப் பொறுத்தவரை பெரிதாக எதுவும் இல்லை. இங்கே அவர் சுஜாதா மற்றும் ஏ.ஆர்.ரஹ்மான் ஆகியோரைக் காணவில்லை என்பது தெளிவாகத் தெரிகிறது, மேலும் மறக்க முடியாத தருணங்கள் எதுவும் இல்லாமல் படம் ஒரு கண்ணியமான வேகத்தில் நகர்கிறது. ஆனால் சித்தார்த் மற்றும் அவரது குடும்பத்தினர் சம்பந்தப்பட்ட கோணம் சிறப்பாகச் செயல்படும் இரண்டாவது பாதியில் இந்தியன் 2 அதன் பெருமையைக் காப்பாற்றுகிறது, மேலும் க்ளைமாக்ஸ் ஆக்ஷன் சீக்வென்ஸ், இந்தியன் 3 இன் பார்வையுடன் சேர்ந்து நமக்குச் சற்று உற்சாகத்தைத் தருகிறது. உறுதியளிக்கிறது.
கமல்ஹாசனால் ஆளப்பட்ட ஒரு படத்தின் தொடர்ச்சியில், அவரது காட்சிகள் மிக நீளமாக வரையப்பட்டதாகவும், இன்றைய உலகில் தொடர்புபடுத்த முடியாததாகவும் இருப்பதைப் பார்ப்பது மிகவும் ஏமாற்றமளிக்கிறது. ஷங்கரின் ஊழல் எதிர்ப்பு மற்றும் அமைப்புக்கு எதிரான திரைப்படங்களின் காவிய உலகம் முன்பு மகிழ்ச்சியாக இருந்தது, ஆனால் இப்போது, அவை காலாவதியானதாகவும், பிரசங்கித்தனமாகவும் உணர்கிறது, மேலும் அவரது முந்தைய படங்களில் பீச்சாக இருந்த கூஸ்பம்ப்ஸ் தருணங்களும் வலுவான உரையாடல்களும் இல்லாததே முக்கிய காரணம். பெரிய அளவு மற்றும் பிரம்மாண்டத்தை வழங்குவதற்கான இயக்குனரின் திறமை அப்படியே உள்ளது, ஆனால் இங்கே காணாமல் போனது என்னவென்றால், அவர் தனது கதாபாத்திரங்களுக்கு பார்வையாளர்களை வேரூன்றச் செய்த விதம். படத்தில் உண்மையில் சில நல்ல யோசனைகள் முன்னணியில் உள்ளன, ஆனால் அவை அவர் முன்வைக்கும் நிகழ்வுகளுக்கு இடையில் தொலைந்து போகின்றன.
உறுதியான பாத்திரத்தில் நடித்தவர்களில் சித்தார்த்தும் ஒருவர், மேலும் நடிகர் தனது பங்கிற்கு சிறந்த நடிப்பைக் கொண்டு நியாயப்படுத்தியுள்ளார். ப்ரியா பவானி சங்கர், சிம்ஹா, ஜெகன் மற்றும் மற்றவர்களில் உள்ள துணை நடிகர்கள் இன்னும் சிறப்பாக இருந்திருக்கலாம்.
ஏ.ஆர்.ரஹ்மானுக்குப் பதிலாக அனிருத்துடன் முன்னோக்கி செல்ல ஷங்கரின் முடிவும் நல்லதல்ல, ஏனெனில் படம் அதன் இசை அடிப்படையில் பாதிக்கப்படுகிறது. ரவிவர்மனின் ஒளிப்பதிவு சிறப்பாக உள்ளது.
